Dat laat jij je toch niet zeggen??

Met afgrijzen kijk ik soms naar het nieuws, ik ben er van overtuigd dat wat je aandacht geeft groeit. En ik zie bepaalde nieuwspunten aandacht krijgen waarvan ik de kriebels krijg. Zo zag ik de uithaal van Amerika over het internationaal strafhof in Den Haag. De intimiderende toon zou zomaar angstaanjagend kunnen overkomen. Misschien is dat het doel ook wel: zo veel mogelijk intimideren en dan haken ze vast af. Ik ben wel benieuwd naar de reactie… of misschien niet, weer een reden om het uitgebreid in het nieuws voorbij te laten komen.

Het was voor mij ook wel weer een eye-opener. De gedachte dat je te intimideren valt, de luidste schreeuwlelijk ook in jezelf aanwezig kan zijn. Dat stemmetje wat je precies vertelt wat je allemaal niet kunt, wat er niet mogelijk is, de twijfel naar boven brengt. En gek genoeg.. vinden veel mensen het heel gewoon. Gewoon om je onzeker te voelen, om uit je bed stappen en te accepteren dat het leven is zoals is het is, accepteren dat er iets in je vindt dat je ‘het’ toch niet kunt. Zonder blikken of blozen is dat dan een waarheid geworden. Je accepteert het intimiderende gedrag van je eigen gedachten. 

Als je gedachten gezegd worden door een ander persoon reageer je heel anders! Van anderen accepteren we vaak veel minderen dan van onszelf. We zien het als commentaar en voelen ons daar niet prettig bij. Een discussie is dan zomaar geboren en je verdedigt je standpunt. Gek eigenlijk hè…  Dik in de verdediging als iemand commentaar geeft maar onze gedachten mogen zomaar hun gang gaan. 

Laten we die gedachten eens je innerlijke criticus noemen, er is niks mis met je innerlijke criticus. Deze heeft een mooie functie, het wil je beschermen en veilig houden. Nadeel is dat deze je wil beschermen en veilig houden… vernieuwing is dan gevaarlijk en eng. Het wil je behoeden voor falen, mislukking en eigenlijk dan dus ook van leren. De gedachten kunnen behoorlijk intimiderend doen en proberen er voor te zorgen dat je het echt gaat geloven. 

Stel je eens voor dat je deze innerlijke criticus aanhoort en bij elke gedachte de vraag stelt: ‘Is dat wel echt zo?’ De gedachte dat je iets toch niet kunt, je ergens niet geschikt voor bent, of dat je het niet waard bent om iets te mogen zijn funest voor je gevoel van eigenwaarde. Als je bij elke gedachte vraag of het wel echt zo is, kun je zomaar tot de ontdekking komen dat de gedachte nergens op slaat. Wat is er dan allemaal mogelijk? 

Hoeveel mooie dingen ga je dan zien? Hoeveel meer geniet je dan van het moment? Hoeveel meer ben je dan in staat om, in plaats van acceptatie, voor verandering te gaan? Hoe ziet je toekomst er dan uit?

Je innerlijke criticus zal je echt wel even uitproberen, er een schepje bovenop doen. Ga er de discussie mee aan zoals je dat ook zou doen met een ander. Realistisch, zet je droom er tegenover en ga het gesprek met jezelf aan.

Er gaat een wereld voor je open dan.
Ik zou me voor kunnen stellen dat dit best wel een dingetje is om nu zo ‘even’ te doen. Geeft niet, gelukkig heb je hulp dichtbij. 

Neem contact met me op als je dit wil, een duwtje in de rug. Een reset voor je innerlijke criticus, een boost voor je zelfvertrouwen. 

Klik hier voor hulp