Je doet alsof angst mijn beste vriend is!

Daar gaan we weer, de bekende weg.

De weg die we allemaal wel kennen, je weet wel… die van dezelfde patronen.
Ik zie mezelf nog zo staan, keer op keer: ‘En nu doe ik het anders! Ik laat niet meer over me heen lopen, heb toch zelf zeker ook een stem? Ik ga niet meer achter een ander aan lopen en niet meer onzeker zijn. Ben er klaar mee!’

3x raden… opeens kwam er na een poosje weer het besef dat er geen bal veranderd was. En het allermooiste was nog dat ik het rustig bij een ander neerlegde. Als die ander nu niet… of als die ander nu iets meer…

Ik merkte wel dat elke keer als dit ontstond er echt iets gebeurde in mijn hoofd, het was alsof het steeds ingewikkelder werd om uit deze loop te komen. Het makkelijker leek om me er maar gewoon bij neer te leggen, te berusten in een lot. Het zal wel zo moeten zijn dacht ik dan.
Terugkijkend kan ik wel goed verklaren hoe dit kwam. Angst
Nog niet heel zichtbaar, geen terror-angst maar zo’n sluimerend gevoel.
Dat zo stiekem naar binnenkruipt, zo langzaam maar zeker je over lijkt te nemen zonder dat een ander dat ziet.

En jij?

Herken je dat gevoel? Ik vrees (woordgrapje) dat iedereen dit wel eens heeft gehad.
Wat is dat, die interne ontwikkeling. Wat gebeurt er dan op zo’n moment? Weet je waar dat gevoel vandaan komt?
Vaak kun je dit wel terugleiden naar deze emotie angst. Bang zijn…

• Bang voor het onbekende
• Bang voor dat wat komen gaat
• Bang voor eventuele reacties
• Bang voor de gevolgen
• Bang voor..

Naar buiten gericht, extern gerefereerd. Bang voor iets wat buiten jezelf staat.
En jij dan? Wat doet het er toe? En klopt het ook wel echt? Wat is hier reëel?
Wat zou je doen als 1 van die punten heel erg mee zouden vallen? Deed je het dan wel? Of verzin je dan een nieuwe reden erbij om bang te zijn?
(Dit zijn de vragen waar ik vaak wat minder vrienden mee maak :) Wat maakt dat je vasthoudt aan deze angst? Wat win je door dit vast te houden op deze manier? Wat nu als deze angst er niet zou zijn? Wat verlies je dan?
En dan de titel.. zie je het voor je dat je dat dan als antwoord zou kunnen geven?

Terugkijkend… ben ik zo blij dat ik deze vragen aan mezelf stelde toen ik er aan toe was. Wat voelde dat licht en wat gaf dat een inzicht in de keuzes die ik in de toekomst die volgde ging maken. En heel eerlijk, ergens vond ik het ook heel mooi om dit proces zo mee te maken. Hoe ingewikkeld soms ook.

Terugkijkend…. Als ik toch iets tegen mijn jongere zelf zou willen zeggen dan zou dit het zijn: “Liefste, relax! Uit je hoofd naar je hart; Voelt het licht? Doen! Het komt namelijk best wel goed.’

En jij? Wat zou jij tegen je je jongere zelf willen zeggen?

Liefs Yvon

En nog even over ‘liefste, relax? Uit je hoofd naar je hart’, weet je wat fijn is? Dit